Als we met de auto naar Leusden naar oma gaan doen mijn kinderen altijd een wedstrijdje wie het eerste ‘het Dak’ ziet, daarna ‘het Vliegtuig’, daarna het bordje Leusden en daarna ‘de Kakatoe’ (van van der Valk, zie foto). Bij de kakatoe zijn we er bijna. Ik moet altijd terugdenken aan mijn fietstocht van Macina naar Djenne in Mali. In twee dagen tijd ben ik met een vriendin (Nederlandse natuurlijk, wie anders krijg je zo gek) naar Djenne gefietst in 1997 denk ik. Het was vreselijk afzien, Harmatanwind tegen, en mul zand. Maar het ergste was dat je helemaal geen mijlpalen had. Je fietste en fietste en geen idee hoe lang nog. Als er bordjes hadden gestaan: Djenne nog 10, nog 5, nog 3 kilometer had ik het waarschijnlijk veel makkelijker gevonden. Uiteindelijk kwamen we net in het donker aan.
Met een groep mensen binnen het onderwijs, gaan we een (online) exploratie rond het thema legitimiteit van leernetwerken opstarten. Hoe laat je zien dat (informele) leernetwerken belangrijk zijn en dat er meer geleerd wordt dan in de zoveelste workshop? We weten nog niet wat er uit gaat komen, maar ik denk zelf dat het uitzetten van mijlpalen belangrijk kan zijn om het gevoel van nergens heen gaan en niet weten of je er (bijna) bent te verminderen. Dit geldt waarschijnlijk voor deelnemers en mensen die het netwerk ondersteunen. Aan de andere kant is het moeilijk dit van te voren vast te leggen en wil je niet te rigide worden en alleen bezig zijn met het naar je mijlpalen toewerken. Het is dus waarschijnlijk de kunst ze zo te formuleren dat ze richting geven en houvast geven, zonder te limiteren.
