We hebben 4 jaar in Ethiopie gewoond, in Addis Abeba in de wijk Aratkilo. Een leuke buurt omdat het hele gemengde wijk was, met oudere, grote huizen en kleine lemen huizen. Daar leerde ik Addisalem kennen, een buurmeisje van verderop en zij werd een goede vriendin. Een ‘school drop-out’; ze sprak geen Engels in het begin, maar omdat ik Amhaars wilde leren was dat juist wel handig. Omdat ik genoeg airmiles had gespaard bij de KLM voor een ticket naar Afrika, leek het mij wel leuk haar een keer hier in Nederland uit te nodigen. In Ghana is ze ook een week of 5 langs geweest en dat is goed bevallen. Zo gezegd zo gedaan en ze sprong een gat in de lucht.
Helaas stak de Nederlandse ambassade er een stokje voor door 2 keer een visum te weigeren. Omdat ze geen huis of vaste baan heeft in Ethiopie, denkt de Nederlandse ambassade dat ze hier in Nederland wil blijven en krijgt daarom geen toeristenvisum. Ik was de eerste keer erg teleurgesteld en verbaasd, en Addisalem natuurlijk ook. Ik had wel een uitnodiging en garantstelling had getekend, en kontrakt en bankafschriften had gestuurd. Ik belde de ambassade en kreeg te horen dat het risiko te groot was dat ze niet terug zou keren naar Ethiopie. Nu weet ik zeker dat ze wel terug zou keren, ook omdat ze in Ghana op bezoek is geweest en na 5 weken zelf ook wel zin had om terug te gaan. Maar goed, we konden het volgens de ambassade nog wel een keer proberen, als we meer papieren konden overleggen, zoals een bankrekening, contracten van mensen die haar onderhouden etc.
Dat hebben we dus geprobeerd, en gisteren hoorde ik dat het weer is afgewezen. Gek idee dat we in een ‘global village’ wonen, maar dat Addisalem opgesloten zit in Addis Abeba ondanks een ticket en uitnodiging van mij. Hoewel ik snap dat veel Ethiopiers inderdaad op een toeristenvisum naar Nederland gaan en niet terugkeren, heb ik het idee dat de ambassade op de verkeerde criteria selecteert (bezit en/of kinderen). En ik vind het wel wrang dat Nederland blijkbaar zo bang is voor een Ethiopische die hier zou kunnen blijven dat een vakantie onmogelijk wordt gemaakt. Tegelijkertijd vindt Rouvoet dat het geboortecijfer omhoog moet om de vergrijzing te kunnen blijven betalen. Tja.
Maar ik wil in dit weblog vooral reflecteren over online tools, leren en innovatie, dus ik wil dit verhaal gebruiken om te reflecteren op de vraag of web2.0 tools iets zouden kunnen veranderen aan deze situatie waarbij de ambassade mijns inziens verkeerde afwegingen maakt. Waarbij aangetekend dat zij dat zelf natuurlijk niet vindt! Ik geloof niet dat tools situaties automatisch veranderen, maar wel dat je ze in kunt zetten voor verbetering van slechte processen.
Ik denk dat weblogs een enorme potentie hebben om verhalen zichtbaar te maken. Als Addisalem haar hele proces had geblogd zou het indrukwekkend zijn wat een lang traject met ups en downs het is. Het zou door de lange periode (2 jaar!) ook een geloofwaardig verhaal zijn. Het zou duidelijker worden dat er ook mensen tussen wal en schip vallen door het huidige beleid van de Nederlandse ambassade (en zou de ambassade bv. kunnen kiezen voor interviews met de uitnodigenden ipv. het vertrouwen op papieren die op bezit duiden).
Probleem aan de andere kant is dat de betrokkenen (ambassade/IND) het wellicht niet zouden lezen. Het zou dus sterker worden als meerdere verhalen aan elkaar gekoppeld zouden worden in een site die deze weblogs aggregeert (samenvoegt). Misschien ook dat 10 jaar verder een Nederlandse ambassade RSS feeds volgt met informatie tags heeft die relevant zijn voor de ambassade, zodat ze betere feedback krijgen op hoe hun beleid uitwerkt…
