Op een Dalton school wordt veel aandacht besteed aan spreekbeurten, dus ik weet al alles van varkens, katten en nu ook dolfijnen. Zoals een vriendin gister zei ‘en wat had jij voor een cijfer’? want als ouder ben je er net zo veel mee bezig als het kind. Heel gek trouwens dat ze ontmoedigen dat informatie op internet wordt gezocht! Zo had ik toch maar mooi een origami dolfijn op internet gevonden voor mijn dochter, om uit te delen aan de kinderen.
Maar goed, de jongste wilde zelf al vroeg beginnen (een maand van te voren!) en vaak oefenen. Helaas wilde ze alles uitschrijven en zelfs over onderwerpen waar ze prima over zou kunnen vertellen werden het voorgedragen zinnen. Ook bleef ze heel lang van het blaadje lezen. Op mijn suggestie om alleen steekwoorden op te schrijven en de uitgeschreven spreekbeurt thuis te laten werd ze heel boos. Haar zus zat er ook bij, en herinnerde mij er aan dat zij ook boos werd toen ik haar advies gaf, en pas nadat de juf het zei, kon ze het accepteren.
Motto van dit verhaal: iedereen heeft recht op zijn eigen leerproces, en als begeleider kun je de boel niet te veel forceren of versnellen. In het leernetwerk facilitatoren hebben wij als begeleiders ook het idee dat het langzaam gaat, maar dat is blijkbaar het tempo van het netwerk en dat zul je moeten accepteren.
Overigens was de moeilijkste vraag aan het einde hoe lang een dolfijn kan worden (2-4 meter), de kinderen dachten dan toch wel aan 100 of 500 meter!
Maar weer eens bewijs dat kennis niet “over te brengen” is, maar dat je mensen alleen kunt helpen iets zelf te ontdekken / leren / kennen. (En daarbij je tempo aanpassen, inderdaad!)
En op meta-niveau is dit een leuk voorbeeld van hoe rollen in je persoonlijk leven (zoals moederrol) je professionele leven kunnen verrijken door nieuwe inzichten en vaardigheden!