Het nieuwe online netwerken: weinig contact en toch alles weten

Closeness… Image by Ennor via Flickr

Mijn dochter van 10 heeft skype ontdekt (en nee, dat hebben ze niet van mij, maar van hun vriendinnen, als je moeder skypt is het natuurlijk suf!). Er is een vriendin die niet mag afspreken na school en die is het fanatiekst in het afspreken op skype. Zo kunnen ze met drie of vier vriendinnen gewoon vanuit huis doorkletsen.  Toch een nieuwe manier van communiceren voor hen. Tegelijkertijd lijkt deze manier van communiceren ook nog wel op het kletsen op school, het zijn dezelfde vriendinnen. Alleen hoeven ze er nu niet voor op dezelfde plek te zijn. Voor de vriendin die niet mag afspreken een groot voordeel, zo kan ze toch deel uitmaken van de ‘naschool’ gesprekken.

Andere media zoals Twitter, weblogs en social networks als LinkedIN zijn eigenlijk veel vernieuwender. Ik was erg blij toen ik de term Distant closeness tegenkwam in een artikel over online fotos delen.

Distant closeness: knowing about others, keeping others informed about oneself without direct interaction

Dit geeft heel mooi aan wat er zo vernieuwend is aan veel sociale media: je houdt anderen (vrienden, collega’s, geinteresseerden) geinformeerd zonder dat je direct hoeft te investeren in directe interactie. Er is natuurlijk ook wel directe interactie via online media, als je een persoonlijk commentaar geeft op een blogpost of een direct antwoord op een vraag op Twitter. Maar veel communicatie is geen directe interactie (zoals dit blog). Zo kun je een veel groter netwerk onderhouden omdat je niet met iedereen in direct contact hoeft te staan.

Een mooi voorbeeld van hoe distant closeness voor mij goed werkt is Beth Kanter. Ik heb haar in een online workshop ontmoet. Ze adviseert non-profit organisaties over het gebruik van sociale media en is een erg inspirerende persoon. We zouden normaal vast geen tijd stoppen in het onderhouden van contact met elkaar. Maar nu kunnen we via Twitter en blogs toch van elkaar volgen waar we mee bezig zijn. Ik heb waarschijnlijk meer aan haar ideeën dan zij aan de mijne. Dit is wellicht de reden waarom we anders vast geen contact hadden gehouden.

Maar zoals Robert Chambers zegt bij veranderingen: wie wint er bij deze nieuwe manier van netwerken en wie verliest er? Mensen die niet makkelijk kunnen wennen aan deze nieuwe manier van netwerken zullen  wellicht blijven investeren in één op één contacten wat uiteindelijk steeds minder oplevert. Mensen die het makkelijk oppikken en jongeren zullen hierbij in het voordeel zijn. Of zou de oude manier van netwerken net zoveel opleveren? Zijn er ook situaties dat online netwerken niet werkt?