Mijn dochter van 6 (hier in stoere actie op het strand in Zeeland) heeft nu haar eigen email (gmail) adres. Haar grotere zus had een gmail adres, dus dat moest zij ook. Nu dacht ik dat het weinig zin had, omdat je niet iedere dag of week gaat kijken of oma een mailtje heeft gestuurd, maar ze is er reuze blij mee. De dag nadat ze het adres had vroeg ze aan de juf op school of ze haar email adres mocht. En dat mocht, twee mail adressen van 2 juffen, nog een stagiare’s adres, het adres van haar zus en oma/opa, het wordt al wat met de adreslijst.
Aan de juffen stuurde ze daarop een mail dat ze hoofdpijn krijgt als de kinderen zo hard gillen in de klas. De juffen antwoordden terug dat dat inderdaad vervelend was, en of ze geen oplossing wist. Waarop zij een mail stuurde naar oma om te vragen hoe dat vroeger ging. De volgende dag vroeg de juf of de mail was aangekomen en hadden we het over lawaai in de klas en de ouderwetse lesmethoden van vroeger. In politieke termen heeft ze dit dus maar mooi ‘op de agenda’ gezet!
Het leuke van dit voorbeeld vind ik dat ze helemaal enthousiast wordt van het ontdekken van een nieuwe manier van communiceren. En tegelijkertijd krijg je door het nieuwe medium (email) een ander gesprek dan ze normaal in de klas met de juf heeft. In de klas heeft ze het nooit over het lawaai gehad. Dit is precies wat ik zoek met de introductie van nieuwe media voor communicatie en samenwerken binnen teams of organisaties. Het gaat er niet om dat iedereen leert bloggen of wikis gaat gebruiken. Het gaat er wel om dat een nieuw medium, mensen op een andere manier in gesprek kan brengen. En enthousiast kan maken! Haar enthousiasme voor een nieuw emailtje kan ik (helaas) niet meer delen, maar ik vind het nog wel spannend als een bloglezer die ik niet ken goed commentaar levert op een blogpost.
