Ziehier de traktatie van mijn dochter van 9 voor op school. Op de oude school was er een ware competitie gaande tussen de moeders (en een incidentele vader) om de mooiste traktatie, het leukste kinderfeestje etc. Hoe zelfgemaakter hoe beter. Op deze school wordt er een bak snoep meegegeven en het is goed. Het gaat geloof ik meer om de hoeveelheden dan de orginaliteit. Dat maakt het bedenken van een traktatie wel wat relaxter. Op de oude school hadden we deze eilandjes van eierkoek ook al eens getrakteerd, maar daar heb ik me in allerlei bochten gewrongen om parasols te vinden en een palmboom van zoethout te maken. Hier werden het vlaggetjes en geen palmboom.
Ik denk dat dit hetzelfde kwaliteits mechanism is als in een community of practice. De community of practice geeft de norm aan wat kwaliteit is op het domein van de community. Als leden zich voldoende betrokken voelen, zullen ze de druk van de community ervaren om kwaliteit te leveren. Als facilitator kun je hier mee werken. Ten eerste door in te schatten of de lat voor deze community of practice wel hoog genoeg ligt, hier moet je dus wel met je voeten voor in de praktijk staan. Als je het idee hebt dat de lat wel laag ligt, kun je zorgen dat er voldoende experts van buiten, of nieuwe leden binnenkomen die ervoor zorgen dat de lat wel hoger komt te liggen.
In dit geval vind ik het zelf prima om minder aandacht te besteden aan de traktatie, maar als ik de kwaliteit van de traktaties moest bewaken, zou ik toch liever de moeders van de eerste school hebben!
