In de trein hoorde ik een gesprek tussen twee jongens. De ene vertelde dat hij stage liep op een school. Het ging best goed maar hij vond het raar dat in de pauze de leraren helemaal geen aandacht besteedden aan de stagiaires. In de lerarenkamer waren de vaste leerkrachten onderling in gesprek zonder zich te mengen met de stagiaires.
Bij een bijeenkomst was ik zelf in gesprek met iemand die zich bezig hield met het stimuleren van online uitwisseling via een kennis platform. Ik vertelde enthousiast dat ze in gesprek zou moeten gaan met een andere organisatie, bezig met een vergelijkbaar proces. Ze vertelde me dat ze daar helemaal niet mee mocht praten omdat het een concurrent is van haar bedrijf….Verboden!
In beide gevallen is het of je mensen verbiedt om te leren. Bij sociaal leren is het belangrijk dat je bij anderen in de keuken kunt kijken, kunt afkijken en leert in gesprek met andere professionals. Vanuit deze ‘sociaal leren’ blik laat je hier belangrijke kansen om te leren liggen. Op de school is de perceptie waarschijnlijk dat stagiaires leren uit de praktijk, maar ik denk juist dat je heel veel leert van de manier waarop andere leraren over hun lessen en leerlingen praten. In het geval van de organisatie waarbij werknemers niet met de concurrent mogen praten zijn ze bang dat bedrijfsgegevens (geheimen?) naar de concurrent gaan maar in dit geval kun je juist samen leren van hoe je kennisuitwisseling vorm geeft en zul je beiden sneller gaan.
Ik was erg verbaasd dat dit nog bestaat. Ken jij ook situaties waarin het eigenlijk verboden wordt om te leren?
