Ik heb al lang losse ideeën voor blogposts in mijn hoofd maar oa. door het mooie weer en een nieuwe computer komt het er niet van. Maar goed, nu is het te koud om buiten te zitten dus blogtime. Vandaag vroeg trouwens iemand wat het nederlandse woord voor blogpost; is daar een vertaling voor?
Voor CINOP heb ik met Sibrenne een ochtend verzorgd over web2.0, was erg dynamisch en goed om te zien dat er toch altijd een paar pioneers zijn die al veel ‘in’ sociale media gedoken zijn. De vraag van CINOP was: “Wat is het en wat zou je er als CINOP, organisatie die zich richt op leren en opleiden mee kunnen?” Omdat de vraag heel breed was, en web2.0 op verschillende organisatieprocessen ingezet kan worden begonnen we met een algemene presentatie.
Er waren een aantal leuke vragen van deelnemers. Zo bleek dat sociale media ook wel het imago heeft van ‘praatjes over de heg’ die nu online gevoerd worden. En wat moeten we met al die publieke praatjes over de heg voor ons werk? Sociale media worden ook gebruikt voor het delen van werkgerelateerde verhalen en vakinhoudelijke uitwisselingen. Helaas kon ik op dat moment geen cijfers geven over bv. het percentage professionele weblogs versus persoonlijke weblogs. Zelf volg ik rond de 80 blogs en daarvan zijn er 2-3 van vrienden, de rest zijn professionele blogs. Vandaag zag ik in intermediair een aantal getallen genoemd (hun bron: Harvard Business Publishing). Van de 113 miljoen Technorati geindexeerde blogs schrijft 46% over branche of beroep, da’s dan toch mooi 50 miljoen! Slechts 12% blogt over eigen bedrijf, maar in die 50 miljoen blogs over branche of beroep komt het bedrijf ook vast wel eens om de hoek kijken.
Tegelijkertijd is het natuurlijk ook zo dat we wel erg veel leren van de ‘praatjes over de heg’ – sociaal leren. Oog hebben voor leren via sociale media is ook oog hebben voor informeel leren. De praatjes over de heg zijn ook belangrijk voor professionele netwerken. Het feit dat ze nu publiekelijk gevoerd worden geeft zoveel nieuwe mogelijkheden om mee te luisteren! Een artikel in de New York Times van iemand uit een dorp in India benadrukt dat communicatie via sociale media lijkt op communicatie in een dorp waar ook geen privacy is.
“This is not about deep bonding. For that, stick to e-mail, the phone and — remember it? — human interaction. Social networks offer only ambient love. They maintain not your 10 key relationships, but your hundred semi-key mini-relationships. They are not about understanding or soul-baring, but about being simply, ambiently present — about knowing as soon as a relationship has ended, as they do in a village, even if you never learn why.(…) But we make the same bargain as villagers: that, in surrendering privacy, we gain community.”
Natuurlijk zijn er ook verschillen tussen een dorp en sociale media. Bij het populaire medium twitter kun je zelf kiezen wie je volgt en wie jou mag volgen. Dus je kiest zelf welke heg gesprekken je wilt volgen en dat is in een dorp toch niet mogelijk.
