Ik was aan het praten met Roel van Agri-ProFocus over online faciliteren. Hoe ga je om met mensen die niet veel online ervaringen hebben en liever face-to-face willen uitwisselen? Sommige mensen hebben echt geen zin om online uit te wisselen met een volle agenda met afspraken en een mailbox die uitpuilt. Als online facilitator heb je soms het gevoel dat je ze online moet trekken. Maar waarom eigenlijk? Misschien is het beter het zo te laten. Tot het moment dat ze wel moeten omdat er teveel online gebeurt om er om heen te kunnen. Of merken dat anderen meer informatie, meer kennis of een groter netwerk hebben… Of dat er iets interessants online staat wat ze triggert om te participeren.
Zelf was ik vroeger tegen de komst van de CD-speler. Ik vond dat mijn cassettebandjes het prima deden en had geen behoefte aan beter geluid! Natuurlijk moest je op een gegeven moment wel mee omdat er geen cassettebandje meer te krijgen was. Roel had hetzelfde met de pinpas. Volgens mij was ik wel voor de pinpas – als ik als student vergat om voor vrijdag 18.00 geld te halen op het postkantoor dan had ik het hele weekend geen geld…
Als je je dit realiseert dat je zelf ook niet altijd voorop loopt is het makkelijker te begrijpen dat niet iedereen warm loopt voor nieuwe manieren van communiceren of twitteren. Als online facilitator is het beter om te werken met de mensen die wel enthousiast zijn. En goed te weten dat misschien niet iedereen mee online komt. Ook kan het helpen als mensen online beginnen met een dringende vraag. Hoe communiceer ik met mijn dochter op stage in Zambia? Hoe kan ik omgaan met mijn ziekte? Als het goed is hebben ook professionals kun eigen passies. Online faciliteren is een stuk makkelijker als je de onderwerpen met passie te pakken hebt.
![Reblog this post [with Zemanta]](http://img.zemanta.com/reblog_e.png?x-id=41eca21b-fe42-4420-910b-8de5da4e1ded)
Mijn leercurve is nu zodanig dat ik nooit meer cash op zak heb.
Wat maakte deze verandering mogelijk: het besef dat pinnen vrijheid geeft (als je maar geld op je rekening hebt), en de boete voor geld halen aan het loket. Loslaten van ‘oud’ gedrag was dus niet helemaal vrijwillig en er zijn voorwaarden verbonden aan me kunnen doen.
Positief gezegd: wat ‘dwingt’ mensen om online deel te gaan nemen; het besef dat je iets mist als je niet mee doet; een kans bijvoorbeeld om de agenda mee te bepalen(??). En de voorwaarden creëren. Als facilitator leer ik dat de drempel voor actieve deelname lager wordt als de drempel voor toegang hoger is. Kortom helpt het misschien om aan een gevoel van exclusiviteit te bouwen?
Jammer is wel dat ik ‘mijn mannetje’ bij de bank kwijt ben geraakt.