Gisteren hadden Sibrenne Wagenaar en ik samen een sessie als afsluiting van een evaluatie proces van een kennis uitwisselings programma. Eén van de vragen gesteld aan het begin van de evaluatie was welke methoden het beste werkten voor het delen van kennis.
We hadden slechts een uur en wilde niet een presentatie doen; we hadden ruwe bevindingen al eens eerder gepresenteerd. We hebben daarom maar een goed bedacht wat we wilden bereiken in dit ene uur: dat mensen zouden beginnen te spelen met de ideeën en aanbevelingen en grip krijgen op de belangrijkste verbeteringen. Dus besloten we de aanbeveling te printen en verknippen en vroegen deelnemers in groepjes van twee om drie stapels maken:
1. Je bent het eens hiermee en je begrijpt hoe dat te doen
2. Je bent het waarschijnlijk wel eens, maar je vragen hebt hoe dat te doen in de praktijk
3. Je hebt ernstige twijfels
Gelukkig was stapeltje nummer één wel de grootste in alle groepen. Dit is niet spectaculair qua werkvorm, maar we kregen veel complimenten. De normale manier van doen van zo’n sessie is de presentatie van de conclusies en aanbevelingen in de vorm van een powerpoint. Mensen waren erg enthousiast over de manier van werken en hoe dit helpt om collectief te leren van een evaluatieproces.
Het deed me weer nadenken over wat een goede methode of werkvorm is, een vraag die we ook al meekregen in de evaluatie. Zo heeft het me altijd verbaasd dat er zo veel toolkits en guides en manuals bestaan in de ontwikkelingssector, zonder dat dat nu ook in de praktijk wordt gebracht. Zoals we schreven in ons rapport: “Er is geen universeel antwoord op de vraag wat de beste methoden zijn voor een training of werkvergadering De hamvraag is welke methode het beste werkt in een bepaalde setting en beantwoordt aan de behoeften en het doel..”
Als deelnemer ben ik altijd geïrriteerd als de methode zeer ‘zichtbaar’ en ik het gevoel heb duidelijk onderdeel te zijn van een trainers of facilitator- plannetje in plaats van deelnemen aan een spontane uitwisseling. En ik heb hier zeker ook schuldig aan gemaakt. Bijvoorbeeld bij de organisatie assessments waar ik zoveel leuke tools voor had gevonden .. Het werd meer een oefening van alle tools erdoor heen jassen, dan een betekenisvolle uitwisseling. Ik denk dat de beste werkvorm er een is die naadloos aansluit bij het doel van de bijeenkomst of uitwisseling en de gesprekken ondersteunt in plaats van in de weg zit. Een dergelijke werkwijze is bijna onzichtbaar, past bij de situatie en de facilitator.
Welke werkvorm heb jij een keer heel goed zien passen in een situatie?
